BANO, cum laude.

BANO xa nos deixara un feixiño de pérolas alá polo ano ´97 que "por suposto", foron complétamente infravaloradas pola emerxente,  e "sectarísima", parroquia hip-hop estatal do momento. Supoño que agora, 13 ;) anos despois non será moi diferente, i é que, se naquel entón, xa a mesma disgresión formal completamente heterodoxa que o definía supuxo a súa "exclusión", agora, momento no que o xénero está moito máis desarrollado e polo tanto, supostamente, cunha maior capacidade receptiva por parte da súa masa social, atoparase, probablemente, con outra barreira non menos dificultosa, a da ideoloxía. I é que, á mesma evolución formal do xénero como "moda", acompañou unha progresiva incorporación dos valores dominantes na importación norteamericana, derivados sobre todo da súa verquente máis comercial, isto é; competición extrema, egolatría extrema, sobrevaloración das posesións materiais, culto á tecnoloxía, violencia.... BANO é a antangonía de todos istes conceptos, porque, por entre as sólidas e radicais nocións de ecoloxismo e humanismo que manexa, eríxese nunha sorte de "anti-profeta", que a través dunha profunda lírica (por fin, e aínda que moitos o reclaman, atopo algún MC ó que aplicarlle-lo término) traballada sílaba a sílaba, unha enorme dose de sarcasmo, un flow completamente xenuíno e hábil, e unha producción musical impecable, deconstrúe esta sociedade de consumo pola que nós mesmos, consumidores compulsivos, fomos xa consumidos, ensumíndonos en mera flora intestinal, cando non en excremento. Sen máis preámbulos...