Ourense

Abala o sol. As laranxas escachadas
e o seu zume desparramado

perdéndose rúa embaixo,

cara ás Burgas.



Remato un par de cervexas, e

os derradeiros lampexos da tarde

atravesan os vidros das botellas

para cristalizaren, tomaren forma,

pois todo aspira teimudamente

á súa concrección inapelable

na intranscendencia da eternidade.



Namentres, escoito a Nick Cave;

a súa voz cavernosa e neboenta,

afiándome a memoria,

afiando as esquinas destas rúas

vertebradas na xoldra da adolescencia

e na perfección da morte.



O néctar este das cervexas,

sangue embaixo diluíndose,

cara a melancolía.