estás a falarme a min?: Gravediggaz

..."means digging graves of the mentally dead, and it stood for resurrecting the mentally dead from their state of unawareness and ignorance."... ("significa cavar tumbas para os falecidos mentais, e isto conleva resucitar a istes falecidos mentais dende o seu estado de despreocupación e ignorancia"). Frukwan alias The Gatekeeper, danos a clave para abrí-la porta do seu discurso, e, cando dí que os “enterradores” (Gravediggaz) no fondo están desenterrando, non pode ser máis revelador con respecto ás claves que un se atopa cando se detén a escoitar Niggamortis, o primeiro disco deste cuarteto impresionante formado por: Prince Paul alias The Undertaker ós aparatos (membro fundador de Stetsasonic e eminente productor), Too Poetic alias The Grym Reaper (o meu preferido, rapeaba coma se delirase, morrería anos despois víctima dun cancro de colon), The Rza alias The Rzarector (MC, Dj e productor decisivo para o Hip-Hop dos noventa, alma mater de Wu-Tang Clan) e o citado Frukwan. Ise paradoxo é a perfecta descrición do humor negro, negrísimo, que procura a lírica do disco, disco que daría pé á inauguración do “horrorcore” dentro do xénero do Hip-Hop. Humor negro negrísimo, porque por momentos non hai ningún rastro de bó humor, máis ó contrario, a dialéctica sarcástica dos M.C´s constrúese coa realidade máis brutal e a autocrítica radical, e nese proceso lírico, ás referencias a estados mentais alterados, realidades físicas precarias, e referencias fílmicas do xénero do terror, engádense explícitas vindicacións da Nation of Islam e da súa actual cabeza visible, o extremista Louis Farrakah, así como do grupo Five-Percent Nation, sector fundado por Clarence 13X e escindido do anterior. A intención era clara, como a cita de Frukwan indicaba: espertar á xuventude negra do seu pesadelo fratricida a través da toma de conciencia grupal. Non sei a cantas mentes captaron con este discurso, pero o certo é que, paralelamente, e falando xa en termos estrictamente musicais, Prince Paul deixaría para a posteridade unha producción extraordinaria; 17 cortes repletos de funk, graves tochos, samples sinistros e cadencias mortuorias, cun par de himnos post-apocaípticos coma “1-800 Suicide” e “Bang your head” que mamei dende os dezasete anos ata o de agora e dos que non me canso.......así quedei......jejeeeejeeejeejeejeeeeejeje!!!!!

Nowhere to run, nowhere to hide (atención á fin)