Barbieri

O Café Barbieri é unha cafetería á antiga usanza; de tertulias literarias, poesía, soitarios, seduccións furtivas e proclamas políticas. Fai esquina nunha desas intrigantes bocarúas que dan á buliciosa Praza de Lavapiés. É un local antigo, case sen restaurar, que conserva a maior parte do seu mobiliario e ornamentación orixinais, coas erosións que o tempo infrinxíu sobre as mesmas. Chan de baldosas brancas e negras, febles cadeiras de madeira, mesas de ferro negro e mármore pálido, asentos forrados de tela vermella, paredes espelladas... unha música de piano, delicadísima, planea sobre o local, fai piruetas no aire, co aire, modela o silencio, a miña soedade, esta calma. O que lle confire unha atmósfera máis especial a este lugar son os espellos. Rodean toda a sala e, debido, supoño, á súa antigüedade, están como borrosos, é como se tiveran sobre si un bafo perenne, unha estrana néboa que surxe no vidro e se apodera da estancia. As mesas, as xentes, a música incluso, refléxanse débilmente nesta néboa, e este reflexo é como unha metáfora do tempo que pasa, da realidade deste momento que se difumina mentres escribo, do seu descorrer, da fraxilidade de todo, da inconsistencia de todo...