Círculo de Belas Artes

A cafetería está situada nun amplo salón de planta rectangular ó que se accede a través dunhas breves escaleiras, as cales rematan nun gran portón de madeira adornado con fermosas vidreiras. O primeiro que ves ó entrar é unha gran estatua de mármore que representa unha figura feminina deitada sobre unha rocha, nunha actitude entre xacente e queixosa (unha actitude orgásmica a fin de contas)... Ela é o centro de gravidade da estancia, sobre ela, un enorme mural adorna o teito, no que o deus Plutón se abre camiño no seu carro entre dous mundos: un poboado por seres alados, o outro, por criaturas deformes e queixosas, o que inevitablemente nos evoca as míticas dualidades: paraíso/inferno, ben e mal… As cores deste mural están moi luídas debido ó paso do tempo, e o mesmo, ten unha forma ovalada e está adornado cun doble marco de escaiola de formas vexetais. Das catro esquinas imaxinarias deste óvalo surxen catro grosas cadeas, que se encargan de que unha impoñente lámpada, composta por centos de pequenas e brilantes peciñas de cristal, e de forma asimentes ovalada, saia airosa da súa loita contra a gravidade. Ó redor da anteriormente citada estatua, e sobre solos de parquet, ordénanse mesas e cadeiras de madeira escura e de deseño severamente sobrio e rectilíneo, sobre as que, xente de todo tipo; vellas viúvas enxoiadas, intelectuáis de “novo cuño” (coma as moedas), xoves modernos posíblemente actores, ou artistas, ou estudiantes de belas artes, en fin, xente de todo tipo, asenta os seus pareceres. Esta paisaxe de ángulos rectos e "bustos parlantes", está inundada polo mar de luz que a través dos enormes ventanais que dan á rúa Alcalá irrumpe na estancia, mentres o exterior, a elegante rúa Alcalá, o seu axetreo de peatóns e de automóviles, as luces destes, que veñen e van reflexadas sobre humidade deste chuvioso día outonal, reprodúcese ó outro lado do enorme ventanal tra-lo que me sento, coma un filme mudo proxectado nunha pantalla cinematográfica; ó mesmo tempo, ó meu carón, un aparato climatizador despide aire quente emitindo un molesto ruído sorprendentemente similar ó traqueteo dun tren; inevitablemente acoden á miña memoria moreas de momentos vividos no interior desa máquina ó longo destes anos e das miñas frecuentes idas e voltas, pero sobre todo acode a min, coma un lóstrego, a por un instante esquecida certeza de que son un estraño aquí, de que deixei unha vida a centos de kilómetros, e de que sego a ser un melancólico...