"District 9", post-posmodernidade e rexeneración da conciencia.

Non sei por onde comezar a falar desta obra. E digo "obra" porque, a risco de resultar esaxerado, o termo "película" antóllaseme curto; curto por excesívamente obxectual e supérfluo, cando do que estamos a falar é dunha empresa (a primeira, o cal resulta aínda máis sorprendente, que emprende o seu director novicio, Neil Blomkamp; ao amparo, eso si, dun "xigante" vido a menos como Peter Jackson) que, incluso nos seus aspectos máis tanxibles, resulta dunha "auto-trascendencia" inaudita... cómo expresalo dunha maneira máis gráfica?... si, o que quero dicir é: que todo o filmado é unha inspiración para navegarmos polos máis recentes (e incluso non tan recentes) cauces da Historia da humanidade, así como da historia do Cinema, e non ó revés, como adoita a ser habitual... o sustrato é o estrato, e viceversa.

Pero... vaiamos por partes....

Neuroloxía:

Johannesburgo, Sudáfrica, unha nave alieníxena á deriva recala sobre os ceos da cidade e permanece inmóvil sin aparente actividade. Organízase unha misión de "rescate" a través da cal os seus ocupantes, débiles e desorientados, son trasladados a terra e rehubicados nun... "Soweto".

Este acontecemento eminentemente metafórico, sirve como punto de partida para unha minuciosa e implacable disección, a través dunha sorte de "inversión de valores" Nietzscheniana aplicada ó cine de "masas", dos entramados socio-políticos que teñen definido e definen a nosa convulsa realidade planetaria. Certa actitude "naif" sobrevoa todo o filme, acentuando elementos dramáticos por contraposición, se ben, o primeiro tramo do filme adoptará un tono grotesco e frívolo abundado de humor negro, para, posteriormente, e de maneira case prodixiosa, mutante diriamos, e tamen grazas ó traballo interpretativo do protagonista, ir gañando en peso dramático de calado moi suxestivo, e que nos recordará, ineludíblemente, as opresivas atmósferas e, incluso argumentacións, do ilustre Franz Kafka... é máis, este aspecto merecería unha análise aparte pola cantidade de detalles cos que, conscientemente, o realizador establece paralelismos coa obra do autor checo.

Morfoloxía.

Articulación, unha vez máis, mutante, que irá artellando ciencia ficción, cine documental, comedia, drama, terror e thriller, nunha multiplicidade formal logradísima e fascinante pola efectividade e variedade de estilos narrativos utilizados. Neste punto, quizais se bota en falta algún recurso estético que dote de máis persoalidade e textura a un conxunto que por momentos semella algo plano na realización; dito esto, se pensamos que o presuposto manexado polo director non era precísamente alto, é comprensible entender esta carencia, i é que, probablemente necesitase a maior parte dos cartos para a realizadísima e impresionante animación dos alieníxenas. Por outra parte, explicareime no que anteriormente refería dicindo "incluso nos seus aspectos máis tanxibles, resulta dunha "auto-trascendencia" inaudita". I é que, como dicía, nas súas precisas e exhaustivas apelacións, neste caso cinematográficas, un deduce que, máis que "inspirarse", ou homenaxear, Blomkamp reivindica, de tal xeito que un está a ver a través das súas imaxes esta outra, dalgunha maneira, representación de mitoloxía do cine norteamericano de ciencia ficción: "A Mosca", "E.T", "Depredador", "Alien", "Robocop", "Encontros na 3ª fase"... curiosamente, todas estas películas plantexan, con maior ou menor brillantez, dilemas morais que se engaden á traballada proxección formal.