Juan Carlos Onetti, "Confesións dun lector"

Ataque do zombi.

Podo voltar a velo. O torso nú naquel pegañento domingo de vran, aprisoado no seu departamento do barrio Sur de Bos Aires tan mesquiño de espazo que lle apretaba nas sisas e na entreperna. Un habitáculo, non maior que o pozo de Eladio Linacero, onde Iota Carlos Onetti -así prefería o sonido do seu nome-, xacente e silente, era só un home soitario amputado de paisaxes que lía e fumaba indiferente a ese lugar da cidade como a calquera outro do mundo e do universo. Non había moito, tal vez no pasado inverno, axustizara unha novela deliberada que reservaba espazos para ilustracións. Sen solución de continuidade -como din pedantísimos locutores ó anunciar certas pezas de "música clásica"- "o noso home" -tal como se pode ler en textos obsoletos- levántase de súpeto, abalanzándose encol do escritorio de colexial ó que senta. O lombo curvado coma o dun oso sobre a súa presa: un caderno ou uns cantos folios en branco e un fato de lápises con puntas quirúrxicas. O cigarriño fumega esquencido. Atrápame a certeza de que, de seren perturbado, dará a dentada por resposta. Tornara de súpeto nun zombi total porque, cando escribía para el, non existía ninguén: nin o lector nin o crítico nin a familia.