Poema

Paranoia.
A Veiga, Ourense, con catro ou cincos anos.




Viviamos naquela estrana casa enorme de pedra no cumio dun pequeno outeiro que chamaban “o Toural”, dende o que se divisaba a maior parte do pobo, e que no inverno descendiamos sobre a neve nun plástico que o meu pai mercaba para a ocasión. Na pranta de abaixo estaba a consulta do “practicante” e máis abaixo tiñamo-lo desván, cheiño de madeira (aquel maravilloso arume cálido a piñeiro) e papá dábame leña para quecé-la estufa. Arriba, a mamá pranchaba, mentres eu sentía denteira arrabuñando a parede por curiosidade. Aquel chan de madeira e o home que na televisión perdía a cabeza polo buraco do ascensor, algún berro que outro de vez en cando. E nun día gris e silencioso como o aburrimento, eu arañaba cos ollos os vidros dos ventanais, e
os rapaces comezaron a tirar pequenos croios;

ploc! plac! ploc!


-Mamá, queren pegarme!

-Por qué dis eso?, estanche a tirar pedras para que baixes ond´eles.