Se obviamos a típica carga épica coa que gran parte do cinema norteamericano aspira a convertir a persoaxes da súa breve historia, en moitos casos carentes de calquer tipo de valor ético apreciable, en mitos "psíquicolonizadores", hei de dicir que gustei moito desta película. Nun primeiro lugar, resaltar a fotografía, non só fermosa e poética de por si, tamen afastadísima de calquera refente ó western pasado e polo tanto renovadora do xénero (algo así faría Michael Mann en "Enemigos Públicos", neste caso co xénero negro, tamen un biopic sobre un "foraxido" anque se ben unha película de moito menos calado), as interpretacións; sobre todo a de Cassey Afleck, tamen a de Brad Pitt (esta máis irregular) e os secundarios, e sobre todo, o guión; inspirado no libro homónimo dun tal Ron Hansen, pausado pero tenso e constante coma a arquitectura dunha ponte, dunha fonda densidade psicolóxica e cuxo desarrollo atrapa de principio a fin.... por outra banda, hai constantes e inxeniosas "meta-chiscadelas" referidas á interpretación e ás orixes da "7ª Arte", que alcanzan o seu apoxeo cara á fin da película, onde o "cobarde Robert Ford" se gaña a vida recreando no teatro a morte da súa víctima... gran filme.
Por certo, esquecíame doutro bo detalle, o curioso cameo de Nick Cave:
