Poema

Cando os dados da madrugada remataron de rodar
tres corvos sobre un aramado de cristal



e as borras da paz no vaso vacío da noite



eras unha flor de néboa nos camiños do sol

núa

fuches o altar de sangue para os cálices do frenesí

e o esquecemento das derrotas



adórnate cos colares da lúa

e dancemos embriagados sobre as cinsas do sol



exaculemos a desidia

morramos en paz no colo da caricia