Aquí, agora, son a ausencia de min mesmo,
deshabitada mente,
habitación de crebadizos espellos.
Adorno a miña nada; esta rosa branca
que se desprega no meu cerebro
ata borrarme da vida ou da súa luz.
Na noite voltaron as bestas
do frío,
as estatuas da vontade desfanse en pó
nun revés
de aire,
nesta noite de metal
texen os seus caleidoscopios
as arañas da memoria.
20090129
Poema
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario